Dziś urodziny (230) Alessandro Manzoniego, włoskiego poety i powieściopisarza, którego twórczość miała ogromne znaczenie dla Risorgimenta. Na tym blogu trochę nie wypadałoby go nie upamiętnić: jednym z jego najważniejszych utworów jest Il cinque maggio – oda napisana między 16 a 19 lipca, natychmiast po tym, jak poeta dowiedział się o śmierci Napoleona na wyspie św. Heleny (stąd tytuł: Piąty maja). Wedle anegdoty ciężarna żona pomagała mu w tym dziele przygrywając podniosłe melodie na fortepianie.

Oda Manzoniego – ukazująca wygnanego cesarza w mesjańskim wymiarze, jako romantycznego bohatera, który wielkość ziemską przekuł ostatecznie w wielkość duchową – przyczyniła się do rozwoju legendy Napoleona-zbawcy, przypomniała Włochom o Marengo i wygnaniu Austriaków, o pierwszym zjednoczeniu Italii, krótkotrwałym i wciąż pod obcą flagą, ale przynoszącym niezwykłe owoce w postaci skoku cywilizacyjnego (nieco więcej o jednym tego aspekcie jutro, z okazji Dnia Kobiet).

Dzisiaj jest jeszcze jedna rocznica, w dziwny sposób powiązana: dwieście lat temu i jeden tydzień ten sam Napoleon wylądował po ucieczce z Elby na ziemi francuskiej, w zatoce Golfe Juan niedaleko Cannes i Antibes, rozpoczynając triumfalnie Sto Dni. 7 marca miało miejsce pierwsze ważne wydarzenie podróży z wybrzeża do Paryża, konfrontacja z królewskim wojskiem pod Laffrey, zakończona przejściem batalionu na stronę cesarską bez wystrzelenia jednego pocisku – o tym niedługo. Skądinąd w maleńkim Museo dei Cimeli Napoleonici w Portoferraio znajduje się egzemplarz pierwszego wydania Il cinque maggio…

A zatem teraz tylko pospieszna zapowiedź dalszych notek: o Il cinque maggio napiszę więcej jakiegoś piątego maja (może uda mi się wreszcie przetłumaczyć tę odę, co jest moim zamiarem od dawna? w dodatku znalazłam sporo ciekawostek związanych z tym wierszem), a o „locie orła” czyli pochodzie na Paryż w najbliższych dniach, w rocznice ważniejszych wydarzeń tej podróży z wybrzeża przez Alpy do Paryża.