250 lat temu w małej miejscowości Labastide-Fortunière na południu Francji przyszedł na świat najmłodszy syn lokalnego oberżysty i dzierżawcy pobliskich arystokratycznych dóbr. Człowieka jak na swój stan (niższy trzeci) raczej zamożnego i zaradnego. Co więcej, wszystko wskazuje na to, że cała rodzina była piśmienna i jakieś tam aspiracje miała. A nadchodząca rewolucja miała otworzyć drzwi aspiracjom stanu trzeciego.

Póki co jednak, tuż przed rewolucją, najmłodszy syn oberżysty został posłany do seminarium w Tuluzie: wcześniej dobrze się uczył, a dla człowieka z jego pochodzeniem liczba ścieżek kariery była jeszcze ograniczona. Nie wytrzymał tam długo – znacznie bardziej pociągały go płeć piękna, spotkania towarzyskie, jazda konna oraz piękne mundury. A że pewnego dnia przez miasto przejeżdżał oddział kawalerii, świeżo upieczony kleryk rzucił seminarium i zaciągnął się do armii. Następne kilka lat było burzliwe zarówno dla Francji, jak i dla niego osobiście: niesubordynacja kosztowała go wyrzucenie z wojska, ale jako subiekt w sklepie kolonialnym w rodzinnych stronach nie wytrzymał długo, toteż wrócił do Paryża, gdzie zaczął znów wspinać się po stopniach kariery republikańskiej i militarnej. Zdarzyły się tam również epizody tragikomiczne, np. był na krótko aresztowany za używanie nazwiska pewnego słynnego rewolucjonisty, które brzmiało bardzo podobnie do jego własnego.

Udało mu się jednak w tym wszystkim nie stracić głowy – ani dosłownie, ani przenośnie – i wrócić do ukochanej kawalerii. Tymczasem nadszedł rok 1795 i inny bardzo młody człowiek, mający to szczęście w życiu, że jego ojciec zdołał wylegitymować się szlacheckim pochodzeniem na tyle, żeby synom dać lepsze wykształcenie, zaczynał właśnie robić zawrotną karierę. I tak się złożyło, że w chwili, kiedy wykonywał drugi w swojej karierze decydujący krok, pod ręką znalazł się nasz syn oberżysty, dosłużywszy się w międzyczasie stopnia podoficerskiego, i walnie przyczynił się do sukcesu, który dwa lata młodszego od niego oficera uczynił generałem.

Przez kolejne niemal dwadzieścia lat byli praktycznie nierozłączni. Syn oberżysty został najpierw adiutantem generała, potem ożenił się z jego siostrą, a potem zrobił karierę niemal równie błyskotliwą jak jego szef. Prawie, bo został tylko królem, a nie cesarzem.

Był bardzo dobrym królem, mimo że zamiłowanie do kawaleryjskich wyczynów i ekscentrycznych strojów nie przeszło mu od lat młodzieńczych, przez co złośliwcy obdarzyli go przydomkiem „króla dandysa”. W swoim Neapolu przez raptem sześć lat zdołał wprowadzić całkiem sporo reform i postępowych innowacji, co przyczyniło się choć trochę do wydobycia się południowej Italii z konserwatywnego marazmu.

Kiedy naszedł kryzys, usiłował ocalić swoje własne królestwo kosztem dawnych lojalności, ale nie zdołał naprawdę zdradzić ideałów i przyjaźni z minionych lat, co koniec końców przypłacił życiem, ponieważ kongresowi wielcy gracze nie mieli najmniejszej ochoty pozostawiać czegokolwiek w rękach tych, którzy na ponad dwie dekady zdołałi zachwiać starym porządkiem.

Ale rewolucyjnych zmian nie da się powstrzymać, toteż jakkolwiek rozpaczliwa próba zjednoczenia Italii podjęta jeszcze w 1815 przez syna oberżysty i króla w jednej osobie nie powiodła się, „Odezwa z Rimini” stała się zarzewiem buntów przeciwko przywróconej konserwatywnej władzy i jednym z założycielskich dokumentów włoskiego Risorgimenta, niepodległości i zjednoczenia, które dokonało się pół wieku później.

A reakcyjni konserwatyści, którzy w kalabryjskim Pizzo rozstrzelali Joachima Murata, króla i syna oberżysty w jednej osobie, najznakomitszego kawalerzystę wszech czasów i jedną z najbarwniejszych postaci epoki obfitującej w niezwykłe życiorysy, pokazali tym gestem głównie swoją małość, mściwość i strach przed tymi niedającymi się powstrzymać zmianami.