250 lat temu w małej miejscowości Labastide-Fortunière na południu Francji przyszedł na świat najmłodszy syn lokalnego oberżysty i dzierżawcy pobliskich arystokratycznych dóbr. Człowieka jak na swój stan (niższy trzeci) raczej zamożnego i zaradnego. Co więcej, wszystko wskazuje na to, że cała rodzina była piśmienna i jakieś tam aspiracje miała. A nadchodząca rewolucja miała otworzyć drzwi aspiracjom stanu trzeciego. Póki co jednak, tuż przed rewolucją, najmłodszy syn oberżysty został posłany do seminarium w Tuluzie: wcześniej dobrze się uczył, a dla człowieka...

W grudniową rocznicę bitwy pod Gołyminem kilka fotek z lata, kiedy zorganizowano tam niewielką, ale bardzo efektowną rekonstrukcję. Pisałam o niej zaraz po powrocie z Gołymina, jeszcze w lecie na blogu Projektu Literackiego 1807. Save

Z okazji dwusetnej rocznicy bitwy pod Waterloo na poczytnym portalu pojawił się „Quiz napoleoński dla miłośników historii„. Zapowiadany jako bardzo trudny. Komentarze pod quizem nie pozostawiały wątpliwości: dla czytelników poziom był zdecydowanie zbyt łatwy, bo prawdę rzekłszy – był. Mam wrażenie, że nawet zanim jeszcze zainteresowałam się epoką, problem miałabym z jednym, może z dwoma pytaniami na dwanaście. A to o czymś świadczy, bo zanim się zainteresowałam, wiedzę miałam nader skąpą (matura plus trochę oczywistych lektur w rodzaju Wojny i pokoju,...

Po długiej przerwie nadrabiam choć troszkę zaległości. Na początku maja udało mi się dotrzeć do włoskiego Tolentino, żeby zobaczyć rekonstrukcję ostatniej bitwy Joachima Murata (2-3 maja 1815), która tam właśnie się rozegrała. Ponieważ czas mnie nadal goni, a dwa referaty i jeden artykuł się same nie napiszą, wrzucam trochę zdjęć bez wielkiego komentarza. Rekonstrukcja nie była duża, ale atmosfera była dzieki temu prawie rodzinna, zwłaszcza że zjechali się rekonstruktorzy z wielu krajów Europy. Więcej zdjęć tutaj.

Wszystko już było? (Ta notka po trochu też*.) Żyjemy w czasach, kiedy coraz bardziej dotkliwy brak „ogólnego wykształcenia” czyli mówiąc staroświecko: erudycji sprawia, że różnym politykom i celebrytom co rusz wydaje się, że odkrywają Amerykę, z drugiej zaś postmoderniści ponuro oznajmiają, że nic nowego nie da się wymyślić. Grzebanie wśród różnorodnych staroci pokazuje, że czasem nawet rzeczy, które wydają nam się tak bardzo związane z nowoczesnością, istotnie już były. Pisząc jakiś czas temu artykuł o wątkach antycznych w karykaturze antynapoleońskiej,...

Jestem na naukowym wyjeździe, nie bardzo mam czas na pisanie poważnych notek, ale nie mogę sobie darować dzisiejszych podwójnych urodzin mojej ulubionej pary okresu I Cesarstwa: zarówno Karolina Bonaparte jak i jej mąż, Joachim Murat, urodzili się 25 marca, choć w odstępie aż ćwierci wieku (1767 i 1782). A zatem tak trochę na luzie: w oparciu o plotki, pogłoski, trochę takiej i owakiej legendy. Bo ta historia prosi się o romansową opowieść, a o jej bohaterach będę jeszcze na pewno w tym roku pisać, bo w październiku rocznica smutna – dwustulecie tragicznej śmierci...

Według rycin z epoki 200 lat i jeden dzień temu, wieczorem, było tak: Ponieważ jednak pałac Tuileries został zburzony podczas Komuny Paryskiej w 1871 roku (jest świetny obraz Ernesta Meissoniera przedstawiający ruiny pałacu, ale ponieważ w maju wybieram się na jego wystawę, napiszę o nim więcej przy tej okazji), wczorajsza paryska rekonstrukcja kończąca serię ucieczki z Elby i powrotu do Paryża wyglądała trochę bardziej jak to, tylko z Luwrem w tle: A tu kilka zdjęć z samej rekonstrukcji zorganizowanej przez Souvenir Napoléonien, którego polską korespondentką i reprezentantką...

Dokładnie rok temu przesłuchałam chyba pięć razy pod rząd krótką i bardzo piękną operę, której autorami są Jacques Ibert (akt I i V) oraz Arthur Honneger (akty II-IV), wystawioną po raz pierwszy w 1937 roku w Monte Carlo, i opowiadającą o ostatnich miesiącach życia człowieka, który urodził się dokładnie 204 lata temu i żył zaledwie 21 lat. Był nim Napoléon François Charles Joseph Bonaparte, jedyny legalny syn Napoleona z jego drugą żoną Marią Luizą Habsburg, bohater jednej z najsmutniejszych historii XIX wieku, znany najpierw jako Król Rzymu, potem w latach 1815-18...

Miniserial z 2002 roku zatytułowany po prostu Napoleon był jedną z najkosztowniejszych europejskich produkcji obecnego stulecia i taką, która zgromadziła bodaj najwięcej gwiazd naszego kontynentu. Niestety jest to zaledwie bardzo ładnie zrobiony, zasadniczo świetnie obsadzony (choć o tym, zwłaszcza odnośnie pierwszego odcinka wypadałoby napisać osobną recenzję) i dobrze zagrany bryk – akcja przesuwa się od jednego ważnego epizodu do kolejnych, a cliffhanger z końca pierwszego odcinka (zamach na Pierwszego Konsula w wigilię 1801 roku) chyba nikogo nie zaniepokoił w kwestii...

Obiecałam coś o „le vol de l’aigle” czyli triumfalnym pochodzie Napoleona z Golfe Juan do Paryża przez pogórze alpejskie, Lyon i Fontainebleau. O jednym z najciekawszych aspektów tych dni między 1 a 20 marca za kilka dni, żeby było w okrągłą rocznicę jednego z ważnych epizodów, dziś zagadkowa historia lub anegdota, której rozwiązania będę musiała poszukać w bibliotece posiadającej archiwum gazetowe z XIX w. Zarówno w internecie jak i muzeach tematycznych (np. w Rivoli Veronese) można znaleźć listę nagłówków gazety Le Moniteur Universel z dni 9-22...